Şemail, Peygamber Efendimiz (sav)’in beşeri yönünü anlatan ilimdir.
Sahabelerin yaptıkları tespitlere göre Peygamberimiz (sav)’in şemâili şöyleydi:
• Uzuna yakın orta boylu idi. Fakat halk arasında herkesten uzun görünürdü.
• Alnı açık ve geniş, kaşları hilal biçiminde ve birbirine yakın, fakat çatık değildi.
• Yuvarlak yüzlü değildi, yanakları uzuncaydı.
• Bir tarafa dönünce (sadece başını çevirmez) bütün vucudunu çevirirdi.
• Yürüyünce, yamaçtan iniyormuş gibi öne meylederek yürürdü.
• Gözleri kara, kirpikleri siyah ve uzundu.
• Terlediği zaman teri misk gibi kokardı.
• Dişleri inci taneleri gibi, düzgün ve parlaktı. Konuşurken ön dişleri parlardı.
• Omuzları arası geniş, omuzlan, bazuları ve baldırları kalın, bilekleri ve kolları uzunca, elleri ve parmakları kalınca idi.
• Göğüsleri geniş, karnı ile göğsü aynı hizada idi. Şişman değildi.
• Göğsünden göbeğine kadar inen kıldan bir hat vardı.
• Ayakları düztaban olmayıp çukurca idi.
• İri kemikli, iri gövdeli, güçlü kuvvetli ve sık etli idi.
• İki omuzları arasında Peygamberlik mührü vardı ki bu mühür, bir güvercin yumurtası büyüklüğünde olup kırmızı ve yumru şeklinde idi.
• Tenleri yumuşak olup tenlerinin rengi, ne fazla beyaz ne de esmerdi. Kırmızıya çalan beyazdı.
• Saçları kıvırcık olmadığı gibi dümdüz de değildi. Sakalları gürdü. Saçlarını uzattıkları zaman kulak memelerini geçtiği olurdu. Sakallarını bir tutamdan ziyadesini uzatmaz, keserdi.
• Vefatına yakın saç ve sakalları henüz ağarmaya başlamıştı. Saçlarında biraz, sakallarında ise sayılabilecek kadar az beyazlar vardı.
• Doğumda göbeği kesik ve sünnetli olarak dünyaya gelmişti. (Tirmizi)
O insanların en güzeli ve en nurlu olanı idi. O’nu anlatanlar “ayın dördü gibi güzeldi” diyorlar, (İbni Hanbel)